istanbul'a varmak.....
cok heyecanliydi,cok guzeldi....kavusmakti...zorla valizimi ceke ceke ilerleyip.acaba cikista ilk once kimi gorucem.kime sarilicam diye dusunmekti..ucakta ne zamandir dinlemedigim turkce sarkilari dinlemekti power fm'in tekrar eden programi ile...
annecimin yemeklerine kavusmakti...zarif sofralarda yemek yemekti..karanfillerle karsilanmakti...gulen yuzlerle,en sevilen dostlarla...doya doya sarilmakti...doya doya yemekti...hamsili pilav varken lahana yemegi yememekti cunku yogurt yenmemeliydi balik yerken.bende lahana dolmami yogurtsuz yiyemeyenlerdenim..zaten artik genc bir kadin olaraktan yogurdumuzu oyle karistirmiyoruz her yemege,kaseden yiyoruz kibar kibar...
bulutlar cok guzeldi bana hos geldin derken...cok huzurluydu..acaba bir gun o kadar yuksekten,bulutlarin icine dalmak nasip olur mu diye dusundum...
hava alaninda ilk beni annemle kankisi gordu..babacim uzaklara dalmis beni baska taraftan cikarken bekliyordu dolayisiyla ilk once annecime sarildim,sonra kalabaliklari yardim ve babacimi buldum:)ilk askim benim ilk..bitanem...suratimi gormeliydiniz,gulmekten uyustu resmen..babam artik beni gondermiyecegini soyledi,sonra arabada giderken de dedi ki,iyiki bir ay gelmisin,yoksa bir aydan sonra sikilirsin buralarda ...insan sikilir mi sevdiklerinden,yine alisir onceden yasadiklarina ne kadar zor gelse de...sikilmaktan ziyade benim simdi burda olmam gerekiyor..ne zamana kadar bilemiyorum..belki sonsuza kadar...belki de birsey olur ve ben temelli geri donuveririm..iki tarafta da mutlu olabilirim ben ama sanirim su anda burasi daha agar bastigindan burdayim..kismet....
geldim ve hemen pazrtesi tekrar ise basladim...miz miz bir modda idim neredeyse bir hafta boyunca,ister ayriliktan,ister kavusmaktan,ister hava degisiminden diyeyim ama keyfim yoktu,fotograflar hallolmamisti,o yuzden gecikiverdim ben yine...dunden beri daha iyiyim,alismaya basladim normal hayatima,cikiverdim tatil modundan birden bire..
bir de nerden basliyacagimi bilemedim,simdilik ufaktan basladim,sirada daha cok tarif var,manzara var,ani var..yazacagim kalbimden gectigince,bekleriz caniniz istediginde cilek suyu icmeye....
oh ya sonunda yazılarını okumaya basladık canım.merakla beklıyordum buradaki geçirdiğin zamanı yazıya dökmeni...harika anlatmışsın yine...mucks
ReplyDeleteCanimm sibelim iyiki geldin yetmedi ki bize seninle gecirdigimiz vakit,ama hic yoktan iyidir hepimize iyi geldi seninle olmak,sanki gercek ablam geliyormuscasina heyecanlandim,evde seni beklerken camdan ayrilmadim her araba gelisinde iste geldi geldi diye kucuk cocuklar gibi senlendim,sana her mail atisimda her cilek suyuna girisimde,her telefon konusmamizda ayni seyleri hissediyorum,uzakta da olsan iyiki bi sekilde hayatimdasin,en azindan artik istedigin zaman gelebilecegini biliyoruz,orda mutlu oldugunu biliyoruz buda hepimiz icin cok onemli,geldigin andan itibaren nese sactin,Salihle evimizi onurlandirdin,iyiki hayatimizdasin seni cok seviyorum canim ablam.
ReplyDeleteKucuk Limonun Pinn
Sofra harika görünüyor, elinize kolunuza saglik
ReplyDeleteSibelcim hoşgeldin evine tekrar. Ah bilmez miyim o ikilemleri.. Ailemle aynı memleket içinde olmama rağmen ben bile yaşıyorum, hissediyorum bunları.. Hep bir yanım egemde kalıyor düşistanbuluma gelirken.. Şimdilik böyle diyorum, hayat buraya getirdi, belki burdan başka yere, ya da geriye, kim bilebilir ki.. Önemli olan içindeki çocuğun "burada yaşamak istemiyorum beeen!" diyerek ağlamaması. İşte o zaman duramıyor insan yaşadığı yerlerde.. Neresi olursa olsun.
ReplyDeleteSevgilerimle canım..