Malumunuz,ben Istanbul dönüşü pek bir tuhaf oluyorum,yıllar geçiyor ama gelirkenki hislerim, ya da gitmeden önceki hislerim pek değişmiyor.Bu sefer yine ayrı bir depresif oldum....Havaalanı girişinde beni bırakan anne-babama ağlamadım,tam uçağa giricem,annemle konuşurken sayesinde bir kopuş yaşadım ki daha yeni toparladım diyebilirim.Burdayken orayı,oradayken burayı istemek,hep arafta olmak zor zira ama insanı bir değişik ve zengin hissettiren tecrübe.Bu sefer öyle çökmüşüm ki ruhen,az daha neredeyse totomu parçalayıp da ilerleyebildiğim işimi bırakacaktım:(
Bu sefer Istanbul gezim pek hastalıklı geçti.İlk gece Peri'min yanımda titremesiyle uyandım,ne yaptıysak annemle ateşini düşüremedik,ertesi gün hastaneye gidip serum yedi yavrum,çok şükür toparladı.Sonra hayatta hasta olmayan annem hasta oldu,babam 20.eczanede ilacını buldu,kaç gün yattı,yattıkça deli oldu.Ailece fiziken hasta olunca ruhen çökenlerdeniz.Babam hafif atlattı,teyzem yine çok kötü bir grip yaşadı.Tüm sevdiklerimi hasta görmek içimi parçaladı,Allah beterinden korusun,ne olursa olsun hastalık zor şey.Bu yüzden en çok ve hep sağlığa müteşekkirim,Allah herkese şifa versin,sevdiklerini yanlarından eksik etmesin...
Hal böyle olunca güleryüzlü hemşire Sibel,daha çok ev günleri yaşadı ve bu halden pek bir memnundu.Bereket Tanrıça'mın Evi gibisi var mı?
Her durumda mutlu ve müteşekkir olmaya çalışan bendenizin küçük anları da karşınızda;
Kuymaklı,
Benim için hep en güzel insanlık timsali,hep en yakın dostum,can yoldaşım olan kıymetli küçük teyzeme...
Bana bunları lütfeden çok sevdiğime,en mutsuz,en üzgün,en depresif,en ağlak ,en huysuz zamanlarımda bile kalbimden geldiğince müteşekkirim...
Okuduğunuz,mail attığınız,IG'me güzel mesajlar attığınız için size 10 yılı aşkındır müteşekkirim....
Sağlıklı,şükür mutluluk dolu bir haftasonu dilerim...
